Brechtje Zwaneveld

Op de trap naast de tribune staat een meisje met een gele narcis in haar hand. Ze heet ons welkom ‘in between worlds/ in between languages’. I/Ik/Eg wordt gesproken in het Noors, Engels en Nederlands. Geïnspireerd op de hedendaagse jongerencultuur waarin het ‘ik’ nogal centraal staat, schreef Oscar van Woensel een typisch ‘Woenseliaanse’, met eigentijdse en talige ‘hebbedingetjes’ vervlochten bewerking van de mythe van Echo en Narcissus. De beeldschone Echo is van haar identiteit beroofd doordat ze alleen kan napraten wat anderen zeggen, de jagende Narcissus is zo vervuld van zichzelf dat de liefde van elke ander hem te veel is, óók die van Echo.

Terwijl het veld zich afvraagt of jonge theatermakers het gaan redden in het versoberde kunstklimaat timmeren de jonge makers zelf zorgeloos en vol goede verwachtingen aan de weg. Dat is althans het beeld dat opdoemt als we lezen hoe Phi Nguyen en Anneke Sluiters de kans aangrijpen nieuw werk te maken bij het aankomende jeugdtheaterfestival Tweetakt.

Door Brechtje Zwaneveld

Uitgedost met wandelstok en snor, lijkt René Groothof verbluffend goed op de Spaanse schilder Salvador Dalí. Maar het zijn toch vooral de geëxalteerde poses, rollende ogen en jaren dertig dansjes waarmee Groothof de geniale gekte van Dalí tot leven wekt.
In Dalí, of hoe word ik beroemd zijn we te gast in het museum in Figueras. Met schitterende projecties en animaties van decorontwerper Rogier Willems wordt het publiek moeiteloos dat Daliaanse universum ingetrokken. Terwijl rondleidster Miep wetenswaardigheden vertelt, klimt de maestro himself uit zijn vrieskist.

Op dramatische blaasmuziek verschijnt een bontgekleurde stoet: wapperende shawls en rokken, houten karren en kromgetrokken ruggen. Het is de zigeunerfamilie Rouda, onderweg, zoals circusartiesten altijd onderweg zijn.
Vier spelers en vijf poppen vertonen hun circuskunsten. Er wordt vlotjes gejongleerd en op eenwielfietsjes gedanst. Het paard en de kat zijn vanzelfsprekend (en ook letterlijk sprekend) onderdeel van de hechte familie die tegen beter weten in probeert om de vergane glorie van het circus in ere te houden.

Hulde. Dat is het passende woord voor De ingebeelde zieke van Theater Gnaffel. Hulde voor de grommende, kermende, rockende, scheldende, poep etende, zeikende, jankende, meppende Matthias Güthschmidt als Argan. Hulde voor Ad de Bont die een hilarische, onaangepaste komedie vol smerigheid, schunnigheid, seks en geweld regisseert voor kinderen van negen jaar. En hulde summa cum laude voor Elout Hol, die als begenadigd poppenspeler en stemkunstenaar vlekkeloos wisselt tussen een bont legertje poppen en de zuchtende maar sarcastisch geraffineerde dienstmeid Toinette. Hij flaimt als schijnheilige echtgenote, dweept als verliefde dochter, hijgt als vadsige notaris, bromt als bronstige Cleante en giert als sardonische dokter.

René Groothof maakt al enkele jaren furore met zijn solistische muziektheatervoorstellingen. Zijn vertelkunst, waarbij hij met nauwelijks zichtbare transformaties alle rollen zelf speelt, hebben volgens de Krekeljury van de VSCD Jeugdtheaterprijs een ‘unieke kwaliteit’. Zelf vindt René Groothof zichzelf helemaal niet zo uniek. Zeker niet vergeleken met het onderwerp van zijn nieuwe voorstelling, Salvador Dalí. Over diens leven en werk gaat Dalí, of hoe word ik beroemd.

Door Brechtje Zwaneveld

Ze zijn hyperintelligent en worden door hun omgeving ‘reuze albino’ of ‘klootzakje’ genoemd. Ze zijn op een creepy verkleedfeestje en hannesen met chips en cola, maar meer nog met elkaar.
Wie kent ze niet: kinderen die bijzonder zijn maar sociaal geïsoleerd. Die nergens bij horen maar worstelen met herkenbare verlangens en angsten. In Opstand van de nerds zijn ze verkleed als reuzenkonijn, Mickey Mouse, Zwarte Ridder, Dracula en Catwoman. Maar achter die imposante iconen gaan schrijnende verhalen schuil.

In haar smetteloos witte crinoline-jurk, wordt ze omhoog geduwd. Leeg glaasje champagne in haar hand, steunend op handen en knieën - oncharmanter kan bijna niet, maar haar verschijning blijft strak in de plooi. Marlies Heuer vertolkt de rol van Venus in Artemis’ Bloedmooi en zielsongelukkig. En dat doet ze subliem: haar lach is hautain en haar gehuppel (op virtuoze barokmuziek van Charles Avison) naïef. Ze maakt de godin van de schoonheid tot een jaloerse, ongenaakbare dwingeland.

De poëtische gelaagdheid van Het Houten Huis is zeldzaam. Dit nog piepjonge gezelschap ontwikkelde in enkele jaren een wonderschone visuele theaterstijl. Woorden komen er niet of nauwelijks aan te pas, een delicate mix van ouderwets schaduwspel, eenvoudige tekeningetjes, oogverblindende kostuums, groteske maskers en ontwapenend spel des te meer. Met Draak in huis maken ze een briljante versmelting van een feeëriek sprookje en een surrealistische revue.