In haar smetteloos witte crinoline-jurk, wordt ze omhoog geduwd. Leeg glaasje champagne in haar hand, steunend op handen en knieën - oncharmanter kan bijna niet, maar haar verschijning blijft strak in de plooi. Marlies Heuer vertolkt de rol van Venus in Artemis’ Bloedmooi en zielsongelukkig. En dat doet ze subliem: haar lach is hautain en haar gehuppel (op virtuoze barokmuziek van Charles Avison) naïef. Ze maakt de godin van de schoonheid tot een jaloerse, ongenaakbare dwingeland.
Venus is het wraakzuchtige loeder in Jeroen Olyslaegers’ bewerking van de mythe van Eros en Psyché. Bang om als schoonheidssymbool verstoten te worden door de bloedmooie sterveling Psyché, stuurt zij haar zoon Eros er met zijn pijl en boog op uit om de ‘slet van nauwelijks zeventien’ verliefd te laten worden op een monster. Maar Eros raakt verwond door zijn eigen pijl en aldus betoverd door Psyché’ s schoonheid.
Hoewel het decor vol staat (met o.a. een ouderwetse windmachine, een stapel spiegels en een kooi met hellend dak) laat regisseur Mirjam Koen haar acteurs alle ruimte. Mattias van de Vijver als Eros en Jamie Grant als Psyché tonen een scala aan emoties die horen bij de puberale overgave en verwarring van een eerste verzengende liefde. Van de Vijver fascineert als hangende, snel beledigde kwezel met hartzeer en Grant betoont zich een onzekere eenling die zich met haar minachtende zelfbeeld in de luren laat leggen door de eisen van haar geliefde: Eros bezoekt haar alleen ’s nachts om zijn goddelijke gestalte voor haar verborgen te houden.
Romana Vrede beweegt zich als de god Pan ludiek met hiphop-vibe tussen de getroebleerde figuren door. Ze verbindt en maakt het gejammer hier en daar belachelijk. Haar prikkelende interventies kunnen niet beletten dat de voorstelling tegen het einde jammer genoeg wat opdroogt tot de afwikkeling van de mythe. Desalniettemin worden ook door gastregisseur Mirjam Koen de bekende Artemis’ thema’s als ijdelheid en volwassen worden via de pijn van de liefde, indringend in beeld en spel gevangen.