In haar smetteloos witte crinoline-jurk, wordt ze omhoog geduwd. Leeg glaasje champagne in haar hand, steunend op handen en knieën - oncharmanter kan bijna niet, maar haar verschijning blijft strak in de plooi. Marlies Heuer vertolkt de rol van Venus in Artemis’ Bloedmooi en zielsongelukkig. En dat doet ze subliem: haar lach is hautain en haar gehuppel (op virtuoze barokmuziek van Charles Avison) naïef. Ze maakt de godin van de schoonheid tot een jaloerse, ongenaakbare dwingeland.

De poëtische gelaagdheid van Het Houten Huis is zeldzaam. Dit nog piepjonge gezelschap ontwikkelde in enkele jaren een wonderschone visuele theaterstijl. Woorden komen er niet of nauwelijks aan te pas, een delicate mix van ouderwets schaduwspel, eenvoudige tekeningetjes, oogverblindende kostuums, groteske maskers en ontwapenend spel des te meer. Met Draak in huis maken ze een briljante versmelting van een feeëriek sprookje en een surrealistische revue.

Tussen de lapjes, naaimachines en zakken bont in het kostuumatelier van het Ro Theater prijkt Fleur: een grijsbruine Afghaanse windhond. Een beauty. Maar ze is net niet mooi genoeg. Haar zus Marina is behept met een hoogblonde, wapperende vacht en wint hondenshow na hondenshow. De hondenzusjes schitteren in de traditionele familievoorstelling van het Ro Theater.

Drukke jongetjes. Ze zitten te wippen en denken niet na voordat ze iets doen. Uit levenslust, denken ze zelf. Uit dwarsheid, denken de opvoeders. Het thema van Wildeman is herkenbaar en werd door schrijfster Sophie Kassies in een sprookjesvertelling gevangen. In een koninkrijk wordt een aap geboren, een aap die over de boomtoppen kan rennen, die kan dansen, buitelen en springen. Maar dat wat ie kan, wordt niet gezien. Want hij mag geen aap zijn, hij moet een mens zijn, opgevoed en aangepast. Hij is immers een koningszoon.

Twee jongens en een meisje staan op een strak uitgelicht vierkant stuk karton. Ze bewegen in slow motion, in een cadans op dreunende muziek. Heel geleidelijk worden hun bewegingen ruiger, totdat ze van het stuk karton afkomen en de immense ruimte om hen heen hun speelterrein blijkt te zijn. De afstoppingen van de grote zaal van tanzhaus nrw in Düsseldorf zijn weggehaald. Blauwig zijlicht maakt de kale ruimte nog groter en naargeestiger dan ie is. Om niet te verzuipen hebben de drie dansers elkaar nodig. Er ontspint zich een onnavolgbaar dynamisch gebeuren waarin ze met elkaar dollen op zoek naar hun individuele eigenheid.

Een ouwe caravan, houtsnippers, schijthuisje met harige lullen op de binnenkant van de deur getekend, waslijn met sokken en plastic tuinstoelen in alle kleuren en maten. Hier woont Mila met haar stiefvader Mo en haar trio stiefbroers. Ze bungelen aan de onderkant van de samenleving en creëren tegen beter weten in hun eigen idylle.

Het drietal Liesbeth Coltof (regie), Rieks Swarte (toneelbeeld) en Carly Everaert (kostuum) is beducht. Hun voorstellingen De hongerende weg en De storm waren zonder uitzondering weergaloze theaterspektakels. Groots, meeslepend en geestig. Voor hun nieuwste creatie, Pinokkio, is wederom kosten noch moeite gespaard: Italiaanse huisjes van beschilderde stukken stof, een draaiplateau, bibberende bomen, poppenkast, musicalnummers en circusachtige uitdossingen voor een parade aan snoevende, slinkse sujetten. Allemaal dubbelrollen die glibberig en grotesk vertolkt worden door o.a. Tjebbo Gerritsma en Debbie Korper. Chiem Vreeken speelt de in wezen onschuldige marionet Pinokkio die zo verschrikkelijk graag een echte jongen wil worden maar telkens bezwijkt voor de verleidingen van de wereld.

Dwars door het onheilspellende onweer klinkt een ijzige gil: het laatste dat Gervaas van zijn neefje Stach heeft gehoord. Met in de hand de kroon die de 17-jarige Stach tot koning had moeten kronen, vertelt Gervaas wat er aan die ijzige gil vooraf ging.
De musicalbewerking die Dick Feld maakte van Jan Terlouws veelgeprezen kinderboek Koning van Katoren, is effectief. Ten behoeve van een spannende constructie moet Stach geen zeven maar zes opdrachten uitvoeren om tot koning gekroond te kunnen worden. En de volgorde van die opdrachten is dusdanig veranderd dat het doden van de draak van Smook als theatraal hoogtepunt kan dienen - met een mooi gecreëerde drakenpop, verbluffend levensecht bediend door de spelers.

Je kent ze allemaal van het schoolplein van vroeger toen je een jaar of negen was: de bitchy Nasteran (Razawi Khorasani), de coole José (Montoya), de zwijgende Abdel (El Baz), de keurige Anne Fé (de Boer) en de ontwapenende meeloper Niek (van der Horst). Vijf kinderen die door hun ouders het bos in worden gestuurd, zich lelijk voelen, erbij willen horen en doodgewone verlangens koesteren. Echt waar toont de gruwelen van echt gebeurde kindersprookjes in een geweldig decor: de zandbak.