Een schuchtere zaalwacht deelt het publiek mee dat er een technisch probleem is en dat het geplande filosofische nagesprek bij de voorstelling Echt/nep! nu maar als ‘voorgesprek’ wordt gehouden in de hoop dat de voorstelling daarna van start kan. Annelies Appelhof van Stichting het Kantoor steekt van wal over ‘fantasie- en werkelijkheidsbeleving’. Ze citeert uit verschillende onderzoeken die aantonen dat kinderen en zelfs baby’s veel beter het onderscheid tussen ‘nep’ en ‘echt’ kunnen maken dan volwassenen. En alsof het niets is, legt ze hupsakidee even de kern van het gedachtengoed van Plato, Descartes en Locke uit op kinderniveau.

Men neme een klassieker, men vrage Arjen Ederveen er wat platte poep- en piemelgrappen en een happy end bij te verzinnen, men late Pieter Kramer de boel regisseren en men hebbe de jaarlijkse familievoorstelling van het Ro Theater. Dit jaar is Edmond Rostands Cyrano de Bergerac aan de beurt en de degens kruisen vurig, de rijmelarijen strelen harten en uiteraard loopt er een hoop faliekant in de soep.

Menig kind en volwassene heeft haar in het hart gesloten: Minoes, de merkwaardige juffrouw die liever op het dak dan tussen de mensen verkeert, doorgaans door het dakraam binnenkomt, blaast en krabt als ze boos is en spint bij tevredenheid. Annie M. G. Schmidt verzon haar begin jaren zeventig en verstond de kunst om doodnormaal te doen over een kat die mens wordt. Het verhaal over juffrouw Minoes die via haar kattenvrienden nieuwtjes verzamelt voor de schuchtere journalist Tibbe en met een gewiekst plan de vermeende weldoener van de stad ontmaskert, staat bol van de subtiele ironie over menselijk fatsoen en wijsheid.

‘Wat is er met hem aan de hand?’, vraagt Hans Leendertse ergens midden in de nieuwe voorstelling van Jetse Batelaan. Leendertse doelt op Chiron Holwijn, die besmeurd met smerig gekleurde prut tussen de plastic vuilnis op een stuk karton ligt te kreunen. ‘Die is aan het werk. Hij is acteur’, antwoordt Tjebbe Roelofs in zijn rol van publieksbegeleider, waarop Leendertse verzucht: ‘Realistisch toneel, dat zie je niet veel meer.’

Hij rapt met volle mond met de radio mee en brult: ‘Donder op!’ als er keihard op de deur wordt geramd. ‘Hij’ is Joris en zijn tante Cunera staat op die deur te rammen: een gevaarlijke verschijning met venijnig oranje kapbijltje in de hand. Zij komt met haar twee zussen ‘voor Joris zorgen’, of eigenlijk het lege visrestaurant waarin hij alleen woont, ontvreemden en bestieren.

Zij ligt op een roze trampoline tussen de roze kledingstukken. Hij zit op de rugleuning van een blauwe bank tussen de blauwe speelgoedtractors en tokkelt op zijn gitaar. Hij legt uit dat verveling de dood betekent en dat hij vrij wil zijn. Zij kermt over liefde en romantiek. Zijn vriend loopt rond in een superhelden-opblaas-pak. Haar vriendin vindt romantiek tijdverspilling.
Schrijver Jibbe Willems bewerkte Georg Büchners satirische komedie Leonce en Lena voor kinderen vanaf negen jaar. De beroemde koningskinderen zijn twee walgelijk verwende pubers geworden. Leo is aartslui, arrogant gespeeld door Mattias van de Vijver en Lena is een drama-queen, wuft gespeeld door Anneke Sluiters.

Vijf mannen kijken geconcentreerd naar een klankschaaltje in de hand van één van hen. In hun midden prijkt een cello getooid met strooien hoed. Het schaaltje brengt zijn ijlste geluid voort en het verstilde startschot van een uiterst kolderieke en ontroerende voostelling is gegeven.

Mythologische klassiekers voor kinderen; Simon van der Geest bewerkte de Odyssee en de Edda. ‘Oude verhalen moet je nooit een ‘modern jasje’ geven, zoals sommigen beweren. Je moet ze afpellen tot je uitkomt bij de kern van ons mens-zijn.’
Simon van der Geest (1978) is een van de belangrijkste schrijvers voor jeugd van zijn generatie. In 2011 werd zijn bewerking van Homeros’ Odyssee, Dissus, bekroond met de Gouden Griffel; in 2013 viel Spinder dezelfde bekroning ten deel. Nu brengt Theatergroep Kwatta Dissus uit als muziektheatervoorstelling. In dezelfde periode speelt Theater Gnaffel zijn toneeltekst Gedonderdag, een bewerking van de Edda, de verzameling mythologische verhalen uit het Noorden van Europa.

Rudolphi Producties koos afgelopen ITs Festival de drie beste korte voorstellingen van afstuderende makers en bracht ze als winnaars samen in een aangenaam verrassende toneelavond.
Om te beginnen is daar NXT LVL, een ijzersterke live videogame van drie acteurs die afstudeerden aan de Toneelacademie Maastricht. Het geheel is ingebed in een ietwat gezocht verhaal over een met pi en oneindigheid dwepende God, maar het drietal speelt een verdomd aardig robbertje houterige gamefiguren weg. Hun loopjes - beperkt tot heen en weer bewegen voor een videoscherm - en monotone ‘game-oneliners’ (you will feel the fury of my fists) versmelten moeiteloos met de bewegende gameachtergronden van spacestation ‘under attack’, ingewikkeld gangenstelsel en minecraft-omgeving.