Een schuchtere zaalwacht deelt het publiek mee dat er een technisch probleem is en dat het geplande filosofische nagesprek bij de voorstelling Echt/nep! nu maar als ‘voorgesprek’ wordt gehouden in de hoop dat de voorstelling daarna van start kan. Annelies Appelhof van Stichting het Kantoor steekt van wal over ‘fantasie- en werkelijkheidsbeleving’. Ze citeert uit verschillende onderzoeken die aantonen dat kinderen en zelfs baby’s veel beter het onderscheid tussen ‘nep’ en ‘echt’ kunnen maken dan volwassenen. En alsof het niets is, legt ze hupsakidee even de kern van het gedachtengoed van Plato, Descartes en Locke uit op kinderniveau. Met behulp van ‘echte’, ‘neppe’, ‘net echte’ en ‘net neppe’ appels, een reeks dia’s en een onbeholpen paard-imitatie wijst ze op de verontrustende gedachte dat wat je denkt niet altijd hetzelfde is als wat je ziet en vice versa. Als ze vervolgens haar rok optrekt en haar slipje naar beneden stroopt om op een emmer haar behoefte te doen en die emmer aan het publiek toont om iedereen ervan te overtuigen dat ze ‘echt niet écht heeft zitten poepen’ begint er bij het publiek iets te dagen.
Video-games, Sinterklaas, greenscreens en zelfs publiciteitsflyers van theatervoorstellingen – niets blijkt wat het lijkt, tot de ‘nepheid’ van acteren aan toe. Annelies Appelhof en medespeler Thijs Bloothoofd zijn allebei ontwapenend geloofwaardig in hun doortrapte maar speelse manier waarop ze het publiek uitdagen niet alles zomaar voor zoete koek aan te nemen. Uiteindelijk blijft de onderliggende vraag waarom we soms zeker willen zijn van ‘echtheid’ en soms willen geloven in ‘neppe fantasieën’ een beetje hangen in het lolletje van ‘het publiek steeds op het verkeerde been zetten’. Maar dat gebeurt zo consequent, dat het een bewonderenswaardig kunst op zich wordt.