Men neme een klassieker, men vrage Arjen Ederveen er wat platte poep- en piemelgrappen en een happy end bij te verzinnen, men late Pieter Kramer de boel regisseren en men hebbe de jaarlijkse familievoorstelling van het Ro Theater. Dit jaar is Edmond Rostands Cyrano de Bergerac aan de beurt en de degens kruisen vurig, de rijmelarijen strelen harten en uiteraard loopt er een hoop faliekant in de soep.
Het dramatische verhaal over de lelijke Cyrano die zijn hartstochtelijke woorden leent aan de bloedmooie maar dommige Christian, wordt omlijst met een verhaal over een feeënorde die wordt aangevallen door trollen. Het meisje om wie de liefde van de kadetten Cyrano en Christian draait is stagiairefee Roxanne. Zij assisteert het kibbelende feeënduo Ada (Arjen Ederveen) en Gemma (Ellen Pieters) bij de opdracht om de veel te grote neus van Bergerac te verkleinen. Die opdracht mislukt jammerlijk om uiteenlopende redenen als niet opgeladen batterijen, het ontbreken van wifi en andere ongemakken. En daarmee is de woede van de oppertrol (Jack Wouterse) gewekt.
Hoewel het verhaal compleet over de top is, blijft alles geweldig bij elkaar. Meligheid en ontroering wisselen elkaar in rap tempo af, er zijn verbluffende special effects, sprookjesachtige decors en alle nummers (bekende Franse chansons met treffende liedteksten van Alex Klaassen) kunnen rekenen op open doekjes. Het langste applaus is voor Sylvia Poorta die als opperfee op la vie en rose haar vulgaire gevoelens voor de kwijlende en schetende oppertrol opbiecht. Maar bovenal is Walter Kamps met zijn kleine postuur en hoge stramme schoudertjes een innemende Cyrano, even stuntelig als virtuoos, boordevol geestige terzijdes, verteerd door onbeantwoorde liefde, maar strijdlustig tot ‘t einde.