Twee jongens en een meisje staan op een strak uitgelicht vierkant stuk karton. Ze bewegen in slow motion, in een cadans op dreunende muziek. Heel geleidelijk worden hun bewegingen ruiger, totdat ze van het stuk karton afkomen en de immense ruimte om hen heen hun speelterrein blijkt te zijn. De afstoppingen van de grote zaal van tanzhaus nrw in Düsseldorf zijn weggehaald. Blauwig zijlicht maakt de kale ruimte nog groter en naargeestiger dan ie is. Om niet te verzuipen hebben de drie dansers elkaar nodig. Er ontspint zich een onnavolgbaar dynamisch gebeuren waarin ze met elkaar dollen op zoek naar hun individuele eigenheid.
O Snap, een coproductie van Het Lab Utrecht en tanzhaus nrw, gechoreografeerd door de in Nederland gevestigde Amerikaanse choreograaf Erik Kaiel, werd ontwikkeld vanuit een nieuw Europees netwerk dat de ontwikkelingen binnen de jeugddans stimuleert: Fresh Tracks Europe. De voorstelling had nergens beter in première kunnen gaan dan in het tanzhaus nrw: in het mierennest waar internationale ontwikkelingen op het gebied van moderne dans samenkomen met duizenden amateurs die hun dansvaardigheden wekelijks komen trainen en verbreden. Want de krachtige en levenslustige zoektocht van het drietal dansers in O Snap zie je na afloop van de voorstelling onmiddellijk herhaald worden in de werkelijkheid: jongeren wachten op hun les, draaien om elkaar heen, moeten zich bewijzen, halen lichte treitereitjes uit en begroeten elkaar onstuimig. Dat letterlijke en figuurlijke getrek dat ieder mens nodig heeft om zichzelf als individu te ontwikkelen, heeft Kaiel groots weten om te zetten naar een toegankelijke dansvoorstelling voor jongeren.
Enig minpuntje vormt het feit dat telkens één van de dansers zich verzet tegen de groep die de twee anderen vormen. Dat voortdurend terugkerende mechanisme weet je op den duur wel. Maar daar staat tegenover dat of ze nu breakdancen of elkaar teder op vier schouders wiegen, deze dansers in alles wat ze laten zien verschrikkelijk goed zijn. Zelfs als ze, moe van hun energieke strijd, een blikje frisdrank leegslurpen, doen ze dat met exact de juiste dosering nonchalance en bewustzijn. Heleen van Gigch stijgt helemaal tot ongekende hoogte. Haar adembenemend ritmische solo vormt het absolute hoogtepunt van deze wervelende voorstelling. De mannen die compleet verslagen, plat op de grond naar haar liggen te kijken, zijn een mooi beeld voor wat deze voorstelling is: verpletterend.