Dwars door het onheilspellende onweer klinkt een ijzige gil: het laatste dat Gervaas van zijn neefje Stach heeft gehoord. Met in de hand de kroon die de 17-jarige Stach tot koning had moeten kronen, vertelt Gervaas wat er aan die ijzige gil vooraf ging.
De musicalbewerking die Dick Feld maakte van Jan Terlouws veelgeprezen kinderboek Koning van Katoren, is effectief. Ten behoeve van een spannende constructie moet Stach geen zeven maar zes opdrachten uitvoeren om tot koning gekroond te kunnen worden. En de volgorde van die opdrachten is dusdanig veranderd dat het doden van de draak van Smook als theatraal hoogtepunt kan dienen - met een mooi gecreëerde drakenpop, verbluffend levensecht bediend door de spelers.
De vijf spelers zingen, vertellen en spelen efficiënt en met goeie afwisseling het verhaal. Er wordt soepel geswitcht tussen spelscènes en – goed gezongen - liederen, de doorschijnende kaasdoeken worden even geloofwaardig gebruikt voor een schimmenspel als dat ze dienen als station of duistere grot. Soy Kroon speelt een dappere en vertederende Stach, de jongen die met slimmigheidjes de onuitvoerbare opdrachten oplost van de vier zure ministers die Katoren al zeventien jaar besturen. Babbe Groenhagen overtuigt met uiteenlopende zangsolo’s en vele verschillende rollen, van de treurende burgemeester van Ekilibrië tot het merkwaardige hoedstertje van de gevaarlijke stoel van Stellingwoude.
De maatschappijkritische toon die prominent D’66-lid Terlouw in de jaren zeventig in het boek stopte, is gesneuveld. Alleen de telkens terugkerende opmerkingen over de manipulatie van ‘de kranten’ knipogen naar hedendaagse maatschappijkritiek. Wat overblijft is het fantasieverhaal en dat wordt meeslepend vlot verteld.