Het drietal Liesbeth Coltof (regie), Rieks Swarte (toneelbeeld) en Carly Everaert (kostuum) is beducht. Hun voorstellingen De hongerende weg en De storm waren zonder uitzondering weergaloze theaterspektakels. Groots, meeslepend en geestig. Voor hun nieuwste creatie, Pinokkio, is wederom kosten noch moeite gespaard: Italiaanse huisjes van beschilderde stukken stof, een draaiplateau, bibberende bomen, poppenkast, musicalnummers en circusachtige uitdossingen voor een parade aan snoevende, slinkse sujetten. Allemaal dubbelrollen die glibberig en grotesk vertolkt worden door o.a. Tjebbo Gerritsma en Debbie Korper. Chiem Vreeken speelt de in wezen onschuldige marionet Pinokkio die zo verschrikkelijk graag een echte jongen wil worden maar telkens bezwijkt voor de verleidingen van de wereld. En dat doet hij zowel houterig als onbevangen, precies zoals je Pinokkio wil hebben.
En toch is de twee uur durende voorstelling van begin tot einde volkomen spanningloos. De constructie waarin een aftandse troep artiesten de avonturen van de houten pop te berde brengen, werkt niet mee. De ene na de andere o zo bekende situatie met kat, vos, haai en apenrechters passeert de revue. Maar nergens schuif je naar het puntje van je stoel of zak je achterover van herkenning. De bewerking van Ko van den Bosch is een aaneenschakeling van woordgrappen, taalvondsten en ludieke verwijzingen naar de actualiteit. Leuk, bij tijd en wijlen briljant, maar niet naast de stripachtige, rijk gedetailleerde beelden. De combinatie van beeld en tekst maakt de voorstelling zo vol, dat de boel totaal doodslaat.