recensie Prinses van tuig en richel van Siberia

gepubliceerd in: 
NRC
gepubliceerd op: 
19/11/2012

Een ouwe caravan, houtsnippers, schijthuisje met harige lullen op de binnenkant van de deur getekend, waslijn met sokken en plastic tuinstoelen in alle kleuren en maten. Hier woont Mila met haar stiefvader Mo en haar trio stiefbroers. Ze bungelen aan de onderkant van de samenleving en creëren tegen beter weten in hun eigen idylle.
De knakworsten-met-ketchup-etende schroothandelaar Mo wordt vertolkt door Koen Wouterse. Bulderende lach, koppig en een gouden hartje. Hij voedt zijn kinderen op met wijsheden uit popklassiekers: ‘You can’t always get what you want’, krijgt oudste zoon Mike (lekker opvliegend gespeeld door Serge Hogenbirk) te horen als hij naar de honkbalknuppel wil grijpen om zijn gitaarspelende broer het zwijgen op te leggen. Anne Rats speelt de optimistische Mila en dat doet ze met een passende onverschrokkenheid. In een roze petticoat vouwt ze kraanvogeltjes en fantaseert ze dat haar moeder nog leeft. Haar moeder, die de onaangepaste stiefbroers leerde eten met mes en vork, en Mila vertelde dat ze een prinses is.
Maar net als Mila liefdevol met een tuinstoel danst en Mo juist zijn broek heeft laten zakken om ‘effe een lekkere bruine teckel uit me rug te drukke’, wordt de betrekkelijke harmonie verstoord door een gemeenteambtenaar. Er wordt een winkelcentrum gebouwd, de bulldozers staan klaar en de boel moet ontruimd. Een hartstochtelijk verzet tegen de onmenselijke architectonische profileringsdrift van de gemeente volgt. Hier en daar is het geheel wat flauw uitgewerkt, maar de ontroering is groot als Mila de waarheid over de dood van haar moeder ontdekt en het troepje accepteert dat het illegale paradijsje moet worden opgegeven.
Schrijfster Jette Carolijn van den Berg en regisseur Jolanda Spoel slagen erin om met gevoel voor humor en tragiek puur realistisch theater te maken. Dat zie je niet vaak, maar deze laatste voorstelling van Theatergroep Siberia (het gezelschap fuseert per 1 januari 2013 met Max en Meekers tot Maas) toont dat het werkt als een trein. Helemaal omdat het realisme geloofwaardig wordt verlaten voor een magisch sprookjesslot.