Edward Albees Wie is er bang voor Virginia Woolf bewerken voor kinderen vanaf zes jaar – dat getuigt van bewonderenswaardige lef. Moniek Merkx, artistiek leider en regisseur van Maas theater en dans bracht het wereldberoemde ‘ruziestuk’ bijna schetsmatig terug tot een klein uur. Martha en George worden Virginia en Wolf, getrouwd, erop uit om elkaar met woorden te vernederen tot op het bot; Nick en Honey worden ‘de buren’, jong, zwijgend, zich uitend via dans.
Het geheel speelt zich af tussen de berkenbomen, in een sprookjesbos. Er worden veel te veel spekkies gegeten, Virginia jongleert met scheldwoorden dat het een lieve lust is en het liedje ‘Ben niet bang voor de boze wolf’ functioneert soms als bezweringsliedje en dan weer als pesterijtje.

Bij binnenkomst staat MC Vincent van der Velde midden in de ruimte op een verhoging. Het publiek heeft zojuist ingelogd op het wifi-netwerk van de voorstelling om tijdens de voorstelling berichtjes te kunnen sturen. Er dreunt een verzengende beat uit de boxen en de MC laat de ruim honderd jongeren die het publiek domineren in cirkels door de ruimte om hem heen lopen. ‘Ik voel energie, jullie energie!’ roept hij door de microfoon. De beat zwelt aan en iedereen springt mee, de handen omhoog. ‘Wij maken deze voorstelling met zijn allen!’ verkondigt de MC.

‘Tsja, dat zit er dik in’, zegt Iwan Olsen als hij druipnat thuiskomt omdat-ie in de vijver is geskateboard en zijn moeder vreest dat ‘de boel nog eens overstroomt’. Iwan Olsen wordt gepest op school en vindt thuis niet bepaald veel troost: zijn vader noemt hem een slapjanus en ‘iel als een aal’. Iwan Olsen heeft geen spierballen maar ‘vogelpoepies’, hij kan niet ver-spugen of voetballen en de grote jongens die wel spierballen hebben gooien elke dag water in zijn broek. Ze noemen hem Pudding Tarzan.

Raad eens hoeveel ik van je hou van Theater Terra is in de categorie lief, bravig kleutertheater een absolute topvoorstelling.

Gekleed in een zwarte lange leren jas commandeert José Montoya zijn publiek de ‘keet’ van de Tolhuistuin in Amsterdam in. ‘Waar is het feestje?’ brult hij zijn theaterpubliek toe en als de opgetogen stemming er goed in zit, kondigt hij met een knipoog naar Michael Jackson een quiz aan: ‘wie is slecht?’ Het is de opening van een veelzijdige solo over de grillige geest van iemand die zich ongezien voelt.

Het is een fantastische vondst: de kleine, tinkelende titelheld van Annie M. G. Schmidts Wiplala weer niet zelf ten tonele voeren, maar zijn sporen des te meer. In de gelijknamige musical van Het Filiaal zien we niets van de toverende dwerg, de tekens van zijn aanwezigheid zijn overduidelijk.
We zien het dichtklappende deurtje van zijn kleine huisje bij Meneer Blom en de kinderen Nella Della en Johannes, zijn zwarte voetstapjes in huize Parelhoen waar hij in het kolenhok is gevallen, het opwippend dekseltje van een doosje waarin hij verstopt zit; hij zoeft voorbij, hij klimt in tassen, slingert aan veters, kortom: hij IS er.

Daar sta je dan, achter de tafels vol champagneglazen, keurig in kostuum: te wachten tot de receptie begint en het gezelschap arriveert. Wie zou zich niet vervelen? Dan is een beetje lol maken met elkaar geen gek idee. Een beetje dollen, een beetje plagen, een treiterijtje hier en daar, maakt niet uit joh. Als iedereen maar gewoon ‘gezellig meedoet’.

Het publiek neemt plaats in ligstoelen onder een sprookjesachtig bladerdak van enkele bomen. De regen druppelt nog wat na, het is donker en de houding in de ligstoel dwingt de blik naar de onooglijke gevel van een hoog gebouw. Tegen die gevel aan hangt een groot, wit vierkant. Daarop zijn, in reliëf, vormen te onderscheiden: een driehoek, een rechthoek, een nog wat bredere rechthoek en een cirkel. Dan dimt het licht op het publiek en blijkt er een man op het randje van het vierkant te zitten. Zijn benen bungelen over de rand. Behendig staat hij op en balanceert hij over de rand van het vierkant. En dan gebeurt er iets onverwachts: Hij laat zich vallen. Maar hij valt niet. In perfect horizontale positie blijft hij steken, evenwijdig aan de grond die meters onder hem ligt.

Mark en Kat wonen al zeven jaar samen. Niks aan de hand, Kat heeft culturele antropologie gestudeerd en is nu ‘chef beleg’ in een lunchroom. Mark heeft zojuist de overstap gemaakt van radio naar tv, op de redactie wel te verstaan. Hun leven is zo routineus, zo gewoon, zo opgeruimd en zo leeg als de IKEA-meubelen en de nieuwe kleren die ze dragen, waaraan de prijskaartjes nog bevestigd zijn. Hun conversaties verschijnen live online en eigenlijk willen ze allebei best wat meer van het leven. Net zoals iedereen. Maar de afvoer kán verstopt raken. En als je dan net in een mediterraans eetcafé betoverd wordt door oogcontact met een mooi meisje mét een wijnvlek op haar voorhoofd, tsja, dan kan de verwarring wel eens toeslaan.