Zijn gele hondenoren wapperen losjes om zijn hoofd als Dribbel hijgend achter Leentje Nijlpaard aan het hek opklimt. Leentje komt logeren en de twee vrienden willen dolgraag helpen op de boerderij van ‘Dribbel zijn vader’. Maar oh help, de dieren blijken allemaal zoek.
Dribbel van Theater Terra is een verschrikkelijk blije voorstelling met een voortdurend klompendansende boer en boerin en slaperige boerenzoon Jaap die zo graag voorgelezen wordt uit Dribbel. Na enig gesputter van vader en resoluut ingrijpen van moeder gaat het boek open en begint het verhaal.

Hulde. Dat is het passende woord voor De ingebeelde zieke van Theater Gnaffel. Hulde voor de grommende, kermende, rockende, scheldende, poep etende, zeikende, jankende, meppende Matthias Güthschmidt als Argan. Hulde voor Ad de Bont die een hilarische, onaangepaste komedie vol smerigheid, schunnigheid, seks en geweld regisseert voor kinderen van negen jaar. En hulde summa cum laude voor Elout Hol, die als begenadigd poppenspeler en stemkunstenaar vlekkeloos wisselt tussen een bont legertje poppen en de zuchtende maar sarcastisch geraffineerde dienstmeid Toinette. Hij flaimt als schijnheilige echtgenote, dweept als verliefde dochter, hijgt als vadsige notaris, bromt als bronstige Cleante en giert als sardonische dokter.

Als duveltjes duiken achter een kartonnen berg twee besnorde koppetjes op. Tweelingbroers Puk en Willie beheren het kleine, uit stukken rails opgetrokken stationnetje dat aan de voet van de berg staat. Maar er zit geen geld in het laatje van hun kassa. Want sinds de grote fabriek is gesloten, stoppen er geen treinen meer. En dus komen er geen mensen meer die kaartjes bij hen kopen en dus hebben ze geen geld en dus kunnen ze geen taartjes eten bij Bernadette, suikerzoete Bernadette in haar oogverblindende taartjeswinkel.

Bach, Prokofiev, jazz en zigeunermuziek: zo uiteenlopend als de sfeer, stijl en toonzetting van deze muziekgenres is, zo samenhangend is het verhaal dat Rosa Peters ermee vertelt in Koos en de kapotte kopjes van Oorkaan.

Voor de zesde keer vindt bij Theatergroep Stella Den Haag het ZINDER festival plaats. Dit jaar luidt de titel: Een duik in het diepe. Niet alleen de theatermakers en beeldend kunstenaars zijn met hun eigenzinnige ideeën en twee weken repetitietijd in het diepe gedoken, ook het publiek mag het diepe in. En wel via een meterslange, witte plastic luchttunnel van de Haagse kunstenaar Arno Scheper. Aan het eind van die tunnel wacht ‘een verrassende reis langs de grenzen van de verbeelding´.

Tien jaar geleden maakte Moniek Merkx bij Theater Artemis de voorstelling Maanvirus, een meisjesgriezelverhaal dat daverend werd ontvangen. Nu herneemt Merkx de voorstelling bij Theatergroep Max. Indertijd speelden Suzan Boogaerdt, Kathenka Woudenberg en Bianca van der Schoot het drietal heks-achtige meisjes, dit keer schitteren naast Suzan Boogaerdt Roosmarijn Luyten en Daniëlle van de Ven.

Majestueus stijgen de klanken van De Schilderijententoonstelling van Modest Moessorgski op boven drie uitzonderlijk grote nesten. In die nesten schrikken na elkaar drie vogels wakker die verdacht veel op prinsessen lijken. De eerste in een hemelsblauwe, de tweede in een ravenzwarte en de derde in een okergele japon. Maar prinsessen zijn het allerminst, althans niet meer. Op de beroemde muziek van Moessorgski’s suite vertellen de drie vogels waarom het zo slecht met de drie prinsessen die ze eens waren, is afgelopen.