Brechtje Zwaneveld

Met De krijtkring neemt Liesbeth Coltof waardig, feestelijk én in haar eigen stijl afscheid van ruim dertig jaar artistiek leiderschap in het jeugdtheater. De voorstelling is een vertrouwd staaltje ‘Liesbeth Coltof’: muzikaal, rauw, talig, groots, complex en met een oprechte uitspraak over het goede in de mens.

‘Ik kijk al tweeënveertig jaar naar mensen, zo’n zeven maanden per jaar, 5 à 6 uur per dag. Mijn vak ís kijken.’

Liesbeth Coltof (64) neemt dit seizoen afscheid als artistiek leider van de Toneelmakerij. Dat doet ze met de regie van De Krijtkring, een grote muziektheatervoorstelling gebaseerd op Bertolt Brechts Kaukasische krijtkring.

In Foei van BonteHond proberen twee wetenschappers in een laboratorium te onderzoeken waar het kwaad zich precies schuilhoudt en hoe ze zich daarvan kunnen ontdoen. Want ze willen dolgraag ‘goed’ zijn, deze twee wetenschappers. Natuurlijk. Net zoals kleuters. En net zoals volwassenen trouwens. Maar dat het allemaal echt niet zo eenvoudig is, blijkt al snel.

De voorstellingen van Jetse Batelaan gaan altijd ook over theater. De onzichtbare man gaat daarin nog een klein stapje verder, omdat deze kleutervoorstelling van Theater Artemis theater is over Batelaans eigen theater.

In dat eigen(zinnige) theater van Batelaan wordt altijd op een of andere manier duidelijk dat elke theatervoorstelling in principe om een legitimatie vraagt van het simpele gegeven dat A doet alsof hij B is terwijl C toekijkt. Geen van die drie mag ontbreken en geen van die drie is zonder meer vanzelfsprekend in Batelaans voorstellingen.

Drie is een pareltje. Een pareltje uit de doos van zeventien jaar geleden. Toen regisseerde Matthijs Rümke deze muzikale tekst van Bodil de la Parra bij Theater Artemis, waar hij artistiek leider was. Nu brengen BonteHond en Maas theater en dans de in 2015 overleden Matthijs Rümke een ode door de even eenvoudige als geestige kleutervoorstelling opnieuw te spelen.

Alles moet anders, dat is het publiek toch zeker met Floyd en Henke eens? De twee acteurs die in 2015 de pitch wonnen van het jeugdtheaterfonds staan in gothic-geïnspireerde pakjes in een kil grijs toneelbeeld. Verblindend licht, dreunende muziek en twee boze types met een boodschap, dat zijn de basisingrediënten van Revolution starts now van BonteHond.

Twaalf jaar geleden oogstte Voorstelling waarin hopelijk niets gebeurt in regie van Jetse Batelaan bijzonder veel lof. Het was Batelaans eerste jeugdvoorstelling en dergelijke tegendraadsheid was het Nederlandse jeugdtheater niet gewend. Dat is nu een beetje anders, er wordt meer fysiek, absurdistisch jeugdtheater gemaakt en Batelaan heeft een roemrucht oeuvre op zijn naam staan, we kennen zijn strapatsen met theaterconventies inmiddels. Het achtplus-publiek van vandaag was twaalf jaar geleden echter nog niet geboren, voor hen is het ‘Batelaanse absurdisme’ nieuw, verwarrend en bovenal hilarisch.

Het gebeurt niet vaak dat jeugdtheaterrepertoire opnieuw wordt uitgevoerd. Regisseur Noël Fischer heeft zich bij NTjong gewaagd aan Ifigeneia koningskind, dat zo’n kwart eeuw geleden is geschreven door Pauline Mol. Een tekst, waarin Euripides’ klassieker Ifigeneia in Aulis wordt verteld vanuit het perspectief van het kind.

We gaan naar Mars. De vraag is niet of we gaan maar wanneer we gaan. En wie er gaan. Is de eerste mens die op de rode planeet zal landen op dit moment twintig jaar oud? Vijftien? Tien? Met Enkeltje Mars brengt Het Filiaal theatermakers de toekomst naar het theater.

Het is een typische voorstelling van Het Filiaal theatermakers: op de vloer creëren acteurs en muzikant live videobeelden en muziek. Componist en muzikant Gábor Tarján tovert met allerlei elektronica en wonderlijke blaasinstrumenten een spannende en verrassende soundscape tevoorschijn waarbij zelfs cactussen geluid produceren. Maakt heel mooi geluid, een cactus. De videobeelden (van Ramses Graus) worden met miniatuurraket of slimme achtergrondjes door de acteurs live opgenomen en vertoond.