‘We love the fucking war! And the war loves fucking us!’, scanderen de vijf acteurs in The new Rambo generation in knauwerig Amerikaans. Op een winderig Stenen hoofd in Amsterdam spuit het bloed in het rond, worden Vietnamezen gespiest en wappert het jongerenpubliek (de nieuwe Rambo-generatie) uitzinnig met Amerikaanse vlaggetjes.
Het verhaaltje is helder: tijdens de Vietnam-herdenking herinnert de uitgenodigde veteraan zich de onzinnige en dramatische ondergang van Bravo Squad. De vorm is geslaagd over de top; meedogenloze vechtscènes, ontploffingen, veel guns en hier en daar een vleugje wansmaak. ‘Geweld is opwindend, meeslepend en bovendien theatraal’, zeggen de jonge regisseurs Lotte Bos en Annechien de Vocht overtuigend met deze vechtvoorstelling.
Helaas is de vorm zo gelikt en sensationeel dat de poging om ook de morele en persoonlijke tegenkleur van geweld te laten zien, niet geloofwaardig wordt. Gaandeweg gaat het vijftal vechtersbazen steeds meer voldoen aan het beeld dat alle pacifistische hippies indertijd van de Vietnam-oorlog hadden: de Amerikaanse soldaten hebben geen idee waarom, maar proberen dagelijks zoveel mogelijk spleetogen om zeep te helpen. Als het publiek zich braaf juichend tot dode Vietnamees heeft laten bombarderen, slaat echter geen schuldbewust ongeloof in over zoveel onzinnig bloedvergieten. Evenmin komt de ontroering over als een van de vijf per brief de bons krijgt van zijn liefje. Als vervolgens het hele team wordt uitgemoord is de ludieke verwijzing naar de foto van het naakte napalm meisje eerder kolderiek dan aangrijpend. Het blijft bij een vermakelijke exaltatie van geweld.