Drukke jongetjes. Ze zitten te wippen en denken niet na voordat ze iets doen. Uit levenslust, denken ze zelf. Uit dwarsheid, denken de opvoeders. Het thema van Wildeman is herkenbaar en werd door schrijfster Sophie Kassies in een sprookjesvertelling gevangen. In een koninkrijk wordt een aap geboren, een aap die over de boomtoppen kan rennen, die kan dansen, buitelen en springen. Maar dat wat ie kan, wordt niet gezien. Want hij mag geen aap zijn, hij moet een mens zijn, opgevoed en aangepast. Hij is immers een koningszoon.
Chérif Zaouali danst een mooie, expressieve Wildeman. Zijn geïmproviseerde dans verbeeldt de innerlijke woede van een onbegrepen, energiek kind. Maar hij blijft netjes. Dynamisch, maar nergens opvliegend of gevaarlijk, nergens hartverscheurend. Dat geldt voor de hele voorstelling. Ondanks de spannende, eerste samenwerking van Jeugdtheater Sonnevanck met de Nationale Reisopera en het Nederlands Symfonieorkest, ademt het geheel een traditionele braafheid. Grotendeels is dat de danken aan het werk van arrangeur Marijn van Prooijen. Het uiteenlopende oeuvre van Mozart waaruit is geput, heeft hij gereduceerd tot gelijkvormige klanken. Mooie klanken (van harp, klarinet en cello), maar nergens klinkt de hysterie, de dreiging, de wispelturigheid die ‘wildeman’ Mozart kan hebben.
En toch sleept Wildeman je mee en wordt je aan het denken gezet over de mal waarin drukke kinderen doorgaans worden geperst. Dat is vooral te danken aan de vele rollen die Anne Prakke vertolkt. Verteller, eerste minister, jeugdzorgwerkster die zalvend alle eigenheid uit Wildeman masseert, branieschopper Apenkop; hij doet het allemaal even aanstekelijk en vakbekwaam. En daarmee weet hij als enige de brave theatraliteit te doorbreken.