We gaan naar Mars. De vraag is niet of we gaan maar wanneer we gaan. En wie er gaan. Is de eerste mens die op de rode planeet zal landen op dit moment twintig jaar oud? Vijftien? Tien? Met Enkeltje Mars brengt Het Filiaal theatermakers de toekomst naar het theater.

Het is een typische voorstelling van Het Filiaal theatermakers: op de vloer creëren acteurs en muzikant live videobeelden en muziek. Componist en muzikant Gábor Tarján tovert met allerlei elektronica en wonderlijke blaasinstrumenten een spannende en verrassende soundscape tevoorschijn waarbij zelfs cactussen geluid produceren. Maakt heel mooi geluid, een cactus. De videobeelden (van Ramses Graus) worden met miniatuurraket of slimme achtergrondjes door de acteurs live opgenomen en vertoond.

Qua techniek is deze voorstelling perfect, gelikt en soms geestig: als de acteurs met hun kop omlaag en een voet omhoog voor een camera staan te hannesen en dit op het scherm een buitengewoon geloofwaardige gewichtloosheidsscène oplevert. Of als er een live-nieuwsitem wordt gespeeld waarbij correspondenten en deskundigen telkens voor een ander achtergronddoekje worden gefilmd en de zogenaamde wind buiten bij het lanceerplatform door een wapperende medespeler wordt veroorzaakt. En sommige beelden zijn ook mooi of ontroerend, zoals de live-video met de ongelovige, overweldigde blikken van de ruimtevaarders als ze net zijn geland op Mars. Of het heimwee-videobericht van een huilende astronaut (Karin Jessica Jansen).

Het is een vermakelijke reeks beelden die het viertal spelers het publiek voorschotelt, variërend van reparaties tijdens de vlucht tot weetjes over de ruimtevaart (dat we geen Formule1-auto’s zouden hebben zonder ruimtevaart bijvoorbeeld). Een reeks beelden ook die, voor wie de afgelopen decennia wel eens een Hollywoodfilm over ruimtevaart of Marsexpedities heeft gezien, behoorlijk herkenbaar is. En hoe leuk het ook is om eens een miniatuurastronautje ‘aan een soort navelstreng’ door de zwarte ruimte te zien zweven, die herkenbaarheid van de beelden maakt de voorstelling ook wat droog documentair.

Waarschijnlijk heeft het achtjarige publiek een stuk minder last van die herkenbaarheid, maar het ontbreekt Enkeltje Mars bovendien aan een persoonlijk verhaal. De astronauten worden geen mensen met een missie of zucht naar het onbekende. Er is niemand met wie het publiek kan meeleven, we weten niet wat voor levens die vier avonturiers achterlaten. En dus ook niet hoe erg het is als ze in een wekenlange zandstorm verzeild raken of wat hen nou echt beweegt om in een raket te stappen. De acteurs blijven vooral vier mensen die het heel druk hebben met het maken van videobeelden.