De terugkeer van Hans en Grietje opent met een geweldige scène waarin Annet Malherbe als vuige moeder-in-de-overgang haar dochter Grietje ophemelt voor haar schitterende vioolspel en haar zoon Hans vakkundig kleineert tot een slappe, tegenvallende nul zonder enig talent. Zo’n tegendraadse, cultureel volkomen incorrecte scène belooft wat.
Maar de tekst van Leopold Witte en Geert Lageveen ontpopt zich helaas als een nogal matig allegaartje van oppervlakkige en onsamenhangende ideeën zonder inhoudelijk motief. Hans (Pepijn Schoneveld) en Grietje (Elise Schaap) verdwalen en komen plompverloren terecht bij zwervers, een gymmende opa, in een Chinees restaurant en tot slot in de ‘Vreet-je-vet-show’ van ‘heks’-presentatrice Vera de Zwart (wederom gespeeld door Annet Malherbe). En dan komt de boel totaal abrupt weer goed als vader (Geert Lageveen) besluit huisman te worden en moeder een baan neemt.
Wat deze voorstelling echter tot een uniek en overweldigend feestje maakt, is het perfect geïntegreerde Balletorkest. Zo’n vijftig musici spelen in allerlei samenstellingen een goedgekozen en vlotte mix met werken van Bach tot Frank Zappa, van Schubert tot Sadists-componist/acteur/muzikant Erik van der Horst (die zelf bovendien allerlei dubbelrollen voor z’n rekening neemt). Met name als alle musici samen op het podium zijn, ontstaan ijzersterke beelden. Ze zijn dreigend als anonieme voorbijgangers in de drukke stad terwijl ze Mozart spelen, feestelijk als ze rondzwieren bij Tsjaikovsky’s Bloemenwals en vet-commercieel-begeleidend in het zuurstokroze finale-decor van de televisieopname.
Al met al een inhoudelijk erg zwak, maar visueel en muzikaal meeslepend theaterspektakel voor de grote zaal