Een stuk of twintig toeschouwers krijgen bij aanvang van De dag dat de papegaai zelf iets wilde zeggen een buzzer met de opdracht: ‘Als ie gaat, zeg je duidelijk na wat er net op het podium is gezegd’. Jetse Batelaans debuut als artistiek leider van Theater Artemis gaat over napraten dat stiekem hetzelfde blijkt te zijn als voorzeggen en eigenlijk niets anders is dan een onhandige uiting van diepgewortelde schroom.
Het napratende publiek levert hilariteit, bijvoorbeeld als er minutenlang uit alle hoeken van zaal en podium klinkt: ‘echt super saai’. De voorstelling is soms ook saai. Er wordt niet alleen veel herhaald, maar ook veel gedraald. Tegelijkertijd regent het absurditeiten. Gehannes met deuren en te grote schoenen; Juvat Westendorp danst een gevoelige breakdance en knipperend neonlicht op allerhande lichaamsdelen verraadt meer emoties van het drietal acteurs dan hun gepraat doet vermoeden.
De stunteligheid van Batelaans voorstelling is even aantrekkelijk als ongrijpbaar. Het geheel hapert, soms begint het even te glinsteren, soms ontspoort het. Maar bovenal is het van een ongemakkelijke kwetsbaarheid, zoals in de ontroerende scène waarin Sieger Baljon poedelnaakt probeert te vertellen hoe het nou echt met hem gaat.