Oscar Wildes enige roman is een duister verhaal. De wonderschone Dorian Gray wordt vereeuwigd in een portret. Maar op mysterieuze wijze veroudert de afbeelding en blijft de Dorian van vlees en bloed eeuwig jong. Dankzij zijn schoonheid leeft hij een ijdel leven en wordt hij vorstelijk aanbeden, terwijl het steeds verder aangetaste portret zijn kwaadaardige, verdorven ziel onthult.
In Het portret van Dorian Gray van Theater Artemis wordt Dorian gespeeld door de jonge Vlaamse acteur Mattias van de Vijver. Als hij aan het begin van de voorstelling minutenlang in stilte poseert, is zijn bijna meisjesachtige verschijning adembenemend. In de rest van de voorstelling ontpopt Van de Vijver zich fenomenaal van onbedorven en bezeten jongeling tot onverschillige, walgelijk zelfingenomen genotsjager.
Op het nagenoeg lege podium, onder twee beklemmend laag hangende rijstpapieren lichtbakken, krijgt ook het spel van de andere acteurs de volle ruimte. De welluidende zinnen van Wilde zijn vlammend bewerkt door Koen Tachelet en laten eenieder schitteren in aangrijpende scènes. Jammer genoeg wordt het prachtige en grillige acteerwerk hier en daar onderbroken door rommelige beelden en ingesproken bandopnames die in het duister worden afgespeeld. Daar staat echter de perfect gecomponeerde muziek van Nicolas Rombouts tegenover. Zijn onrustige en vervreemdende klanken plaatsen alle aanvankelijke onschuld onmiddellijk in een grimmige sfeer en kruipen diep onder je huid. Al met al een meesterlijke voorstelling, waarin het morele bankroet van al te geëxalteerd estheticisme op een gruwelijke manier voelbaar wordt.

Theater Artemis. Regie: Floor Huygen. Gezien: 15/10. Inl: www.artemis.nl

4 sterren